We kennen nog de situatie dat bewoners van Thebe graag onder hun eigen dekbed wilde slapen, maar dat het bestuur dit voor mensen met een laag inkomen niet mogelijk maakte. Nadat dit de aandacht van de landelijke media trok, werd door Thebe snel een oplossing gevonden.
Vanwege deze casus heeft Zorginstituut Nederland het Wlz kompas aangepast. Dit valt te lezen in antwoorden van staatssecretaris Van Rijn op kamervragen. (brief Van Rijn 17 oktober 2016). “Bij verblijf in een instelling is het verstrekken van bedlinnen, handdoeken en dergelijke onderdeel van het Wlz-verblijf. Het gaat om het zogenoemde platgoed: bed-, bad- en keukentextiel. De Wlz-instelling mag in overleg met de cliëntenraad de verzekerde de keus bieden tussen het gebruik van het (gratis) platgoed van de instelling of het gebruik van eigen platgoed. De instelling is verantwoordelijk voor het wassen van het platgoed. De instelling kan voorwaarden stellen aan het eigen platgoed (bijvoorbeeld kleurvastheid en wasmachinebestendigheid). De cliënt is verantwoordelijk voor het labelen van het eigen platgoed. Alleen als de instelling en de cliëntenraad hierover overeenstemming hebben, kan het budget voor het wassen van het eigen platgoed ook worden besteed aan andere manieren om het wonen en welzijn van de bewoners te faciliteren. Het gaat dan dus niet om een bezuiniging, maar om een door beide partijen gewenste invulling van het beleid. Daarmee is mijns inziens helder dat de instelling verantwoordelijk is voor het wassen van het bedlinnen, ook voor het eigen bedlinnen van de cliënt, en hoe partijen dienen te handelen in deze situatie.”
Typische reactie. Door beleid aan te passen/nieuwe regels creëren wordt verwacht dat het probleem is opgelost. Niet dus. Cliënten centraal stellen vereist meer dan het aanpassen van beleid of het maken van weer een regel. Dingen gaan pas veranderen als we écht leren denken als cliënt.