Sinds lange tijd ben ik een regelmatig bezoeker van ziekenhuizen. In eerste instantie alleen beroepsmatig maar sinds 1,5 jaar ook als patiënt. Zoals ik al eerder schreef niets ernstigs, iets met de schildklier maar wel hardnekkig. Dit biedt mij de mogelijkheid om eens na te gaan hoe ik als patiënt de discussie marktwerking versus samenwerking ervaar.
Marktwerking
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de marktwerking gaat totaal aan mij voorbij. Ik ben momenteel in behandeling bij drie verschillende specialisten werkzaam op drie verschillende locaties allemaal in mijn directe woonomgeving en heb nog geen enkele keer in 1,5 jaar tijd de behoefte gevoeld Zorgkaart Nederland te raadplegen, mijn zorgverzekeraar te bellen, de site van de patiëntenvereniging door te pluizen of een eigen onderzoek te starten welke ziekenhuis voor mijn aandoening de beste behandeling biedt. Waarom: omdat ik de mensen die mij behandelen vertrouw en voel dat ze het beste met mij voor hebben. Zowel de artsen, de verpleegkundigen en het administratief personeel staan klaar om mij in onzekere tijden naar beste vermogen te helpen en dat blijkt voor mij dus heel belangrijk. Hier is voor mij niets veranderd met het verleden want ik vermoed dat mijn ouders en zelfs mijn grootouders dezelfde tekst hadden kunnen schrijven. Dit betekent echter niet dat ik nu vol enthousiasme de NPS-cijfers van het ziekenhuis positief ga beïnvloeden. Daar is meer voor nodig.
Samenwerking
Met name de laatste maanden hoor ik al die artsen, verpleegkundigen en administratief personeel die ik spreek ook heel veel zuchten en steunen. Het onderwerp van dit onbehagen is “het nieuwe systeem” dat in ieder geval als ik het zo mag begrijpen veel minder mogelijkheden biedt dan het oude. Of hier onbekendheid met of inderdaad een gebrek van dit nieuwe systeem aan ten grondslag ligt, weet ik niet maar zeker is dat het leidt tot veel frustratie van iedereen die er gebruik van mag maken. Behalve bij de patiënt dan want de introductie van het EPD, want daar hebben we het over, voorziet wel in mijn behoefte aan meer info en de mogelijkheid zaken elektronisch te regelen. Extra handig als je bij meerdere specialisten in behandeling bent.
Aan de balie en tijdens telefoongesprekken gaat het echter steeds over orders inschieten, afdelingen die niet reageren en dan maar “iets anders gaan proberen” wat wel resultaat oplevert. Op het moment dat er afstemming dient plaats te vinden tussen de artsen krijg ik kortom het gevoel dat ik in een veldhospitaal sta waar elke samenspel ontbreekt en niet beschreven slimmigheden en ondergrondse netwerken uiteindelijk het werk doen. Het vertrouwen dat ik heb in de mensen die in het ziekenhuis actief zijn staat door deze ervaringen in schril contrast tot het vertrouwen dat ik heb in de organisatie als geheel. De samenwerking tussen de diverse afdelingen verloopt in mijn ogen erg moeizaam. Dit doet het ergste vermoeden als ik durf te denken aan het opzetten van een samenwerkingsverband met bijv. de eerstelijnszorg. Wel steeds meer een noodzakelijkheid voor ziekenhuizen.
Marktwerking door samenwerking
Jezelf onderscheiden als ziekenhuis kan door een perfecte score bij Zorgkaart Nederland maar vertrouwen opbouwen en bevestigen in het verzorgingsgebied heeft een veel grotere impact. Vertrouwen van patiënten is gebaseerd op het vertrouwen in het individu en vertrouwen in de organisatie. Mijn ervaring leert me dat het vooral ontbreekt aan het vertrouwen in de organisatie. Een betere onderlinge samenwerking zou dit vertrouwen zeker doen groeien. Natuurlijk is mijn ervaring beperkt tot 1 ziekenhuis en zullen er ongetwijfeld betere voorbeelden zijn. Kijk Skipr of Zorgvisie er maar eens op na. Maar iets in me zegt dat hetgeen hierboven staat beschreven niet uniek is. Marktwerking door samenwerking; je profileren door je zaken als ziekenhuis op orde te hebben. Het klinkt vanzelfsprekend maar dat is het zeker nog niet in de praktijk.
Jan Verdonk